Thotë Allahu i madhëruar: [Kuran a=”7-El-A’raf:56″]
Allahun duhet ta lusim duke pasur frikë nga dënimi i Tij duke shpresuar mëshirën e Tij. Pra, njeriu qëndron midis frikës dhe shpresës, denimit dhe mëshirës.
Disa nga të parët tanë të mirë thonë: Frika dhe shpresa janë si d krahët e një zogu. Kur ekuilibrohen dhe fluturimi ekuilibrohet . Nëse dobësohet , pakësohet njëra prej tyre, atëherë dhe fluturimi cekuilibrohet.
Nëse ikin frika dhe shpresa, atëherë zogu mund të bjerë ose vdesë.
Historia e Karunit nuk është më e largët. [Kuran a=”28-El-Kasas:76″]
Me arrogancë të madhe dilte para njerëzve me celësat e depozitave të pasurisë së tij që i kalonte caqet e imagjinatës duke u lavdëruar se kjo pasuri e madhe i ishte dhënë atij ngase Zoti e donte dhe e dinte që ai e meritonte. Tha: Kjo më është dhënë për shkak të diturisë sime.
Allahu ia ktheu këtë mendim pjellë të mendjes dhe arrogancës së tij: [Kuran a=”28-El-Kasas:78″]
Ky ishte shkak i zbritjes së dënimit të Allahut. [Kuran a=”28-El-Kasas:81″]
Nuk i bëri dobi Karunit as pasuria e as shërbëtorët. Askush nuk mundi që ta shpëtonte nga zëmërimi i Allahut.
Nëse Allahu i madhëruar të jep një mirësi ti nuk e di a është i kënaqur prej teje apo është sprove, kurth për ty. Vërtet kësaj cështjeje nuk i dihet. Nuk ka gjë të prerë. Thotë ALlahu i madhëruar: [Kuran a=”6-El-Enam:44″]
Nëse të zbret një fatkeqësi, atëherë ti nuk e di a është sprovë apo dënim. Zoti i i më së miri cështjet. Ne nuk dimë se c´fshihet në gjokset e njerëzve. Ne nuk posedojmë dijen e fshehtë që të themi se ajo është njera prej të dyjave ose dënim ose sprovë. Andaj nuk mbetet vec ti kërkojmë falje Allahut për gjynahet dhe ti kërkojmë ndihmë m durim në fatkeqësi.
